Nee hoor. Alles is al bedacht.
Nee hoor. Alles is al bedacht. Namelijk door mij: De Grote Baas. De baas van alles. Van de zon. De maan. Alle planeten. Van de lucht die jullie inademen en het afval dat jullie uitpoepen. Ik bepaal dat de aarde draait en het gras groen is. Ik ben de oorzaak van alle oorzaken. Ik heb alles al vastgelegd. Alles gaat hoe het gaat. Alles gaat hoe ik dat heb bedacht. Hoe ik het beveel.
Max en Rosita denken dat zij deze voorstelling hebben bedacht, maar ik had al bedacht dat zij dat gingen bedenken. Ik heb ook bedacht dat jij deze tekst zou lezen. Precies ja. En nu nog eventjes doorlezen.. haha.. zie je wel dat ik de baas ben. IK BEVEEL JE om naar de voorstelling te komen. Oh sorry dat was wel heel bazig. Ik beveel je om verder te lezen. Jaaaa! Goedzo. En nu stoppen. Stop. Ho, ho ho, hallo!! Doe eens wat ik zeg!!
Credits
| Concept en spel | Max Laros en Rosita Segers |
| Eindregie | Manja Topper |
| Vormgeving | Sjaan Hofstede en Pleun Verhees |
| Muziek | Sebastiaan Bax |
| Techniek | Michiel Heuveling |
| PR Beeld | Lisa Schamlé |
| PR Design | Daphne Reijtenbagh |
| Met dank aan | K F Hein Fonds, Stichting Janivo, Petra Blok, Milou Smit en Harm van Geel |
Deze voorstelling is een Tweetakt productie.
Over de makers
Theatercollectief Non Creators Company (NCC) is een Utrechts makersduo bestaande uit Rosita Segers en Max Laros. Ze hebben elkaar leren kennen op de Acteursopleiding aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht, waar zij in 2020 zijn afgestudeerd. NCC maakt associatieve, speelse en expressieve voorstellingen voor zowel jeugd als volwassenen. In de theaterzaal en op locatie laten ze samen het kind in hunzelf los. Max en Rosita zijn gefascineerd door grote emoties, onconventionele hobby’s, sicke trucs en glitter make-up (en bijna altijd speelt iemand wel even een dier).
De eigenzinnige voorstellingen zijn doordrongen van speelse absurditeit en humor. Ze zijn niet bang om vies, gemeen of lelijk te zijn. Het duo maakt theater waarbij het publiek iets ziet en ervaart wat ze in het dagelijks leven niet zien. Theater dat een gevoel overbrengt waar misschien geen woorden voor zijn. Ze nemen het publiek mee naar momenten van opwinding en verwarring, schoonheid en lelijkheid. Met hun werk dagen Max en Rosita de kijker uit om een groot beroep doen op de verbeelding. Het is een uitnodiging om te geloven in dat wat onwaarschijnlijk lijkt.
